Arno Wellens is een onafhankelijke financieel journalist die met name de laatste jaren meer bekendheid heeft gekregen in het alternatieve medialandschap. Mijn eerste kennismaking met hem was in de podcast ‘Een oorlog reeds verloren’ van Sven Hulleman en sindsdien ben ik hem regelmatig tegengekomen in andere podcasts, zoals V for Valentine, en in geschreven artikelen die hij onder andere via Twitter met de wereld deelt. Ik heb nu voor het eerst ook zijn magnum opus, het Euro Evangelie, gelezen.
Arno Wellens is een journalist die zijn vak wat mij betreft goed verstaat omdat hij zich uitentreuren verdiept in dossiers. Hij leest en analyseert dossiers van duizenden pagina’s die door onder anderen EU-ambtenaren worden geschreven. Hiermee is hij vrij uniek in zijn soort want vanzelfsprekend zijn er niet veel andere mensen die dit soort boekwerken tot zich nemen. Andere journalisten graven meestal ook niet zo veel spades diep als Arno Wellens. Mede hierdoor heeft hij een uitstekende en zeer diepe dossierkennis over onder anderen de EU, de euro, het financiële stelsel en de exotische financiële producten van banken. Zelf heeft hij ook in de financiële sector gewerkt dus hij heeft in die zin ook dicht bij het vuur gezeten. Deze meestal zeer complexe en esoterische materie kan hij helder en duidelijk communiceren zodat het voor de gemiddelde leek ook wat beter te begrijpen wordt. Op deze wijze hoopt hij de gemiddelde Nederlandse burger uit te leggen wat er op ons afkomt en waarom we voor sommige zaken goed op onze hoede moeten zijn.
Hoe meer men weet over de machinaties binnen de EU, hoe meer blijkt dat we wel op onze hoede moeten zijn helaas. De auteur behandelt in dit boek de drie grote M’s die voor problemen zorgen sinds de Europese Unie is gevormd: Migratie, Markt en Munt. De rode draad is dat er binnen de EU vaak vanuit ideologisch gedreven motieven plannen worden gemaakt die vervolgens wat betreft details niet goed uitgewerkt worden. Binnen het Schengen-verdrag zijn zo de binnengrenzen van Europa goeddeels verdwenen maar is destijds niet goed afgesproken hoe de buitengrenzen dan gezamenlijk bewaakt zouden moeten worden. Hier is niet eens een afdoende budget voor vrijgemaakt. Van dit soort boterzachte afspraken plukken we nu met de massale asielinstroom de wrange vruchten. Op het gebied van Munt zijn destijds afspraken gemaakt omtrent de maximaal toegestane staatsschuld als totaal percentage van het bruto binnenlands product (BBP). Landen als Griekenland maar ook Italië hebben deze afspraken echter iedere keer met voeten getreden terwijl Noord-Europese landen zoals Duitsland en Nederland zich over het algemeen netter aan de regels houden. In de praktijk betekent dit dat Nederlandse belastingbetalers meebetalen voor Italianen die het wat minder nauw nemen met de belastingafdracht. Arno Wellens kiest niet eens een duidelijke kant voor wél of geen lidmaatschap van de EU. Hij benadrukt echter wel iedere keer en overal waar hij komt dat het voor Europese burgers tenminste transparant moet zijn waar zij voor stemmen én wat de kosten en baten zijn van dergelijke keuzes.
Zo heeft Arno Wellens in een podcast weleens uitgelegd dat het hebben van een gezamenlijke munt in principe kan, als je daar dan ook écht volledig voor kiest. Dit betekent echter wel dat de gemiddelde Nederlander per jaar zo’n 5.000€ extra belasting moet gaan betalen om het geheel stabiel te houden. In de praktijk blijkt dat als je dit voorlegt aan de gemiddelde Nederlander, deze hiertoe niet bereid is. Net als met de Europese Grondwet en het Associatieverdrag met Oekraïne destijds blijkt dat de Nederlanders in een meerderheid op zijn minst kritisch zijn over dit soort koerswijzigingen en dat de meesten hier simpelweg tegen zijn. Arno Wellens is van mening dat in een functionerende democratie deze stem van het volk ook gehoord dient te worden en is zodoende een voorstander van referenda waar het aankomt op dit soort grote en impactvolle besluiten. De tendens is echter dat er juist steeds meer gecentraliseerd en schimmig wordt besloten door allerlei organen waarop geen democratische controle is. Ursula von der Leyen is nu de ongekozen voorzitter van de Europese Commissie en wetten vanuit de EU overreden altijd de Nederlandse wet. Er worden dus zeer grote besluiten genomen met een grote impact op Nederland zonder dat er ten lande hiervoor democratische legitimiteit is.
In het boek gaat de auteur zeer de diepte in over schrijnende gevallen waarbij de verkeerde mensen met de goede connecties in de financiële wereld in grote mate profiteren van de EU terwijl de middenklasse hiervoor betaalt. De gemiddelde Nederlander is begrijpelijkerwijs niet volledig op de hoogte van wat er in Brussel op een dagelijkse basis gebeurt en het lijkt erop dat dit in ieder geval deels ook bewust zo is. Ik zie wat betreft publieke opinie grote parallellen met de coronacrisis waarbij er valse dilemma’s gebruikt worden. Ik kreeg als criticus van het coronabeleid zo vaak de vraag of ik ‘dan wilde dat alle bejaarden maar dood zouden gaan?’. Alsof je niet je kanttekeningen kon hebben bij de vaccinatiedrang en de QR-codes en tegelijkertijd wilde dat bejaarden gewoon in leven zouden blijven. Wat betreft de EU wordt heel snel met de vrede in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog gezwaaid. Als je tegen de EU bent wil je dus oorlog in Europa of wil je niet samenwerken met andere landen. Terwijl je ook gewoon een discussie kunt hebben over hoe er in Europa anders samengewerkt zou kúnnen worden zonder dat je direct oorlog wilt. Zwitserland en IJsland handelen prima met andere Europese landen zonder de gemeenschappelijke munt bijvoorbeeld.
Arno Wellens is dan ook zeker recentelijk veelvuldig afgeschilderd als een ‘complotdenker’ terwijl hij gewoon simpelweg met de wereld deelt wat er letterlijk in allerlei obscure beleidsdocumenten van de EU staat. Hij geeft een objectieve weergave van wat er besloten wordt in Brussel en pleit ervoor hierover zo transparant mogelijk te zijn naar de bevolking zodat deze een afgewogen keuze kan maken in het stembureau als er weer verkiezingen zijn. Het schijnen van licht in bepaalde hoekjes van Brussel waar nooit iemand komt lijkt dus echter een zeer agressieve tegenreactie te geven waarbij er hard op de man wordt gespeeld. Iets wat deze auteur in mijn optiek zeker niet verdient. Het boek draagt ook de titel ‘Het Euro Evangelie’ omdat een normaal gesprek over de EU en de euro bijna niet mogelijk lijkt te zijn vanwege bepaalde dogmatische visies waaraan niet getornd mag worden op straffe van uitsluiting als in een religie. Net als tijdens corona dient men kritiekloos aan te nemen wat de experts en bureaucraten vóór het volk besluiten. Dit boek helpt om jezelf beter te verhouden tot de EU en de euro. Het is soms vrij technisch en moeilijk te volgen, omdat zowel de financiële wereld als de bureaucratie van Brussel vrij complex zijn, maar over het algemeen is de kern van ieder hoofdstuk vrij duidelijk. Dit is al een hele prestatie op zich gezien de taaie materie die duizenden pagina’s tellende beleidsnota’s van de EU vermoedelijk zijn. Een grote aanrader voor eenieder die meer wil begrijpen van wat er boven onze hoofden op een hoger en onzichtbaar niveau gebeurt en die ook bereid is hiervan te gaan schrikken..
Meer Peer 