Het stof wat betreft coronahysterie- en maatregelen lijkt vooralsnog langzaam neer te dwarrelen waardoor er bij veel Nederlanders een euforische stemming heerst. We mogen weer! Ik voel ook een zekere opluchting nu ik zonder de verplichte papieren weer welkom ben in het sociale leven, behandeld worden als een soort hedendaagse melaatse draagt gemiddeld genomen niet bij aan een goede gemoedstoestand. Het stof daalt dus enerzijds meer maar de klap die dit opdwarrelende stof heeft veroorzaakt heeft mij en vele mensen wereldwijd wel aan het denken gezet. Als de overheden en supranationale instanties blijkbaar de macht bezitten dit soort groteske dwangmaatregelen op te leggen en bereid zijn deze macht toe te passen, zal dit dan niet nog veel vaker gaan gebeuren? De klimaatlockdowns worden intussen al langzaam geplugd..
Als Nederlander die opgegroeid is in de jaren ‘90 en ’00 heb ik zoals vele van mijn generatiegenoten altijd een groot vertrouwen gehad in de overheid. Dat kon ook moeilijk anders na een jeugd in die overvloedige decennia met eigenlijk alleen maar goede herinneringen en bomen die tot in de hemel leken te groeien. Ik begrijp nu dat ik deze welvaart wellicht ten onrechte heb geattribueerd aan een goed functionerende overheid. Tot de coronahysterie toesloeg heb ik dit vertrouwen echter altijd in zeer ruime mate gehad, al wist ik wel dat we als burgers over veel onderwerpen (waaronder bijvoorbeeld 9-11) werden voorgelogen. De kern van het probleem van deze duistere schaduwmacht zag ik echter vooral in de VS waar het hart zit van het internationale militair-industriële complex. Nederland was in mijn optiek wat betreft politiek altijd nogal kleurloos en kneuterig met figuren als Jan-Peter Balkenende en Job Cohen.
Wat schetste mijn verbazing echter tijdens de jaren 2020-2022: die kneuterige Nederlandse politici zijn best bereid extreme en mensonterende maatregelen op te leggen. Per decreet kreeg ik te horen dat ik maar een maximum aantal mensen in mijn eigen woning mocht ontvangen, mijn familie niet mocht knuffelen en notabene hoe ik mijn seksleven zou moeten inrichten. Tegelijkertijd werden mensen die demonstreerden tegen deze overreikende overheid meerdere malen als zeehondjes neergeknuppeld door de lange arm van de staat, daarbij gebruikmakend van het geweldsmonopolie. Hierdoor ben ik meer dan ooit gaan reflecteren op de rol van de overheid: in hoeverre mag zij interveniëren in de privélevens van de burgers, als dit überhaupt al moreel te rechtvaardigen is?
Moet de overheid gaan bepalen wanneer je de deur uit mag? Moet de overheid gaan bepalen hoe vaak je de auto mag pakken? Moet de overheid bepalen wat je eet? Moet de overheid bepalen hoe je je kinderen opvoedt? Zijn zo veel Nederlanders dan daadwerkelijk hun eigen verantwoordelijkheidsgevoel en morele kompas kwijt? Waar ligt voor mensen in vredesnaam de grens? De kern van dit soort bevraging is dit: waarom zouden instanties (die ook gewoon uit mensen bestaan) in een grote mate invloed mogen hebben over jouw doen en laten? Ik vind de dociliteit van een groot deel van de bevolking bijzonder schrijnend. Er zijn meer maatschappijen geweest waarin mensen gewoon de regels van de overheid volgden en we weten allemaal hoe dat soms is afgelopen. Slavernij was ooit ook legaal. Legaliteit en moraliteit zijn twee hele verschillende zaken waarvan is gebleken dat veel Nederlanders het onderscheid helaas niet kunnen maken. Iets is niet per se moreel juist omdat de overheid zegt dat het moet of dat het legaal is. Je hebt als mens zelf een hart, ziel en intuïtie waarmee je beslissingen kunt nemen. Het blijkt echter dat een groot deel van de mensheid deze connectie met hart en ziel volledig kwijt is. Deze is ingeruild voor een slaafse volgzaamheid aan de (decreten van de) overheid.
Mijn grootste drijfveer is vrijheid en de manier waarop wij de afgelopen twee jaar als burgers behandeld zijn doet mijn nekharen nog steeds overeind staan. Met het (tijdelijk) versoepelen van compleet zinloze en destructieve maatregelen is de kous daarom niet af. Hoe heeft dit in godsnaam kunnen gebeuren en hoe gaan we voorkomen dat dit ooit nog kan gebeuren?
De podcast V for Valentine heeft mij meer bewust gemaakt van een vrij apolitieke politieke stroming: het libertarisme. Robert Valentine is de host van deze podcast en tevens de lijsttrekker van de Libertarische Partij in Nederland. Hij wordt wekelijks vergezeld door co-host Boris van de Ven wat voor mij een zeer warm weerzien is: mijn grote leeshonger is ooit begonnen met het lezen van het game-maandblad Power Unlimited en hierin was Boris één van de journalisten die erg vermakelijke stukken schreef. Hij heeft hierdoor mede mijn grote plezier in lezen aangewakkerd. Libertarisme is eigenlijk een uitzonderlijk optimistische stroming omdat deze uitgaat van het goede en creatieve van de mens: als je zo veel mogelijk regels en beperkingen weghaalt zorgt een vrije markteconomie ervoor dat er voor de mensheid in onderlinge samenwerking optimale resultaten worden behaald. Dit heet ook wel Agorisme (agora is plein in het latijn): de vrije samenkomst en uitwisseling van ideeën leidt het meest efficiënt tot oplossingen voor onze problemen. Dit heeft ook direct een zo klein en efficiënt mogelijke overheid als resultaat die een puur dienstverlenende rol heeft. Dit lijkt me een verademing na de hijgerige, bemoeizuchtige en radicale overheid waarvan we de afgrijselijke kop de afgelopen twee jaar hebben gezien. Het tegenovergestelde van het Agorisme is het paradigma van centrale planning waar we nu nog in klemzitten: de gedachte dat de zogenaamde ‘experts’ en ambtenaren op ministeries van achter hun bureaus de maatschappij beter kunnen inrichten dan de mensen die daadwerkelijk onderdeel zijn van deze maatschappij. Dit leidt bijvoorbeeld tot ambtenaren van VWS die dokters uitleggen hoe ze hun werk moeten doen en deze overstelpen met administratieve verplichtingen. In het onderwijs gebeurt hetzelfde door deze centraal plannende apparatsjiks. Centraal geplande oplossingen die verzonnen zijn door een beperkte groep ambtenaren die vaak toch net anders uitpakken dan men van achter het bureau verzonnen heeft.
In V for Valentine wordt wekelijks op relevante actualiteiten teruggekeken met een libertarische bril en wordt tevens veel gefilosofeerd over het principe van vrijheid. Daarbij worden ook regelmatig interessante gasten uitgenodigd, waaronder bijvoorbeeld de altijd zeer kundige en onderhoudende financieel journalist Arno Wellens. Het is een programma waarin voor de vuist weg wordt geconverseerd over allerlei relevante thema’s van het moment waarbij een afwijkende visie wordt gepresenteerd ten opzichte van de voorgeschreven werkelijkheid die de propagandistische reguliere media dagelijks en schaamteloos met ruime bakken blijft voorschotelen. Deze podcast is kortom een teug frisse lucht in het verstikkende Nederlandse medialandschap dat tegenwoordig fungeert als de spreekbuis van de overheid (en daarachter indirect dus voor alle supranationale gedrochten als de EU, de WHO, het World Economic Forum en nog vele andere organisaties die er alles aan doen om de levens van normale mensen te vergallen).
Geen overheid, of zo min mogelijk overheid, is dus een oplossing waar ik steeds meer naar neig. Maar de puur vrije markt leidt toch tot enorme verschillen tussen rijk en arm? Nee, dat doet het huidige overheidsmonopolie op geld printen door middel van het Cantillon-effect. Inflatie door de monetaire verruiming is voor de middenklasse vooral een probleem: de bezittende klasse ziet hun bezittingen juist in waarde toenemen (wat nu duidelijk zichtbaar is in de huizenprijzen). De rijken der aarde weten overheden tevens uitstekend te vinden om gebruik te maken van subsidies en hun privé-vermogens weten ze slim weg te sluizen naar belastingluwe paradijzen. Via de zogeheten ‘publiek-private samenwerkingen’ en NGO’s hebben ze zeer veel (indirecte politieke) macht. De Nederlandse Belastingdienst onderhandelt zelfs met multinationals en ultrarijken over gunstige regelingen (de zogeheten ‘rulings’). Belastingen die het verschil tussen rijk en arm zouden kunnen oplossen zijn dus een mythe: de midden- en armere klasse heeft er vooral last van. Belasting treft armere mensen onevenredig hard. Dit zie je nu ook heel duidelijk met de exorbitante energiebelasting die armere gezinnen financieel over de kling jaagt. Een verlaging/verdwijning van belasting voor eenieder en het hiermee ook direct afbreken van allerlei fiscale sluiproutes zou in mijn ogen rechtvaardiger zijn.
De overheid creëert met elke ‘oplossing’ voor een probleem tevens weer legio nieuwe problemen. De reactie op de Bulgarenfraude heeft geleid tot de toeslagenaffaire. Om die toeslagenaffaire nu weer op te lossen zijn er weer nieuwe regelingen nodig en voor dit alles ook weer extra ambtenaren die moeten meewerken aan deze nieuwe oplossingen. Totdat blijkt dat deze nieuwe oplossingen ook weer nieuwe problemen veroorzaken waardoor er ook daarvoor weer meer ambtenaren nodig zijn. Zo hebben we in Nederland intussen een miljoen (!) ambtenaren en een enorme ondoordringbare en onbegrijpelijke jungle aan wetten, subsidieregelingen en verboden waarop dan vaak ook weer allerlei uitzonderingen zijn waarmee dan weer heel veel duurbetaalde juristen (die economisch niks toevoegen) zich bezig kunnen houden. De overheid zal nooit uit zichzelf krimpen omdat er geen impuls is efficiënter te worden: waarom snijden in het eigen vlees als het voortbestaan toch gegarandeerd is? Nog een keertje de BTW of de staatsschuld verhogen en als bij toverslag zijn er weer afdoende middelen voor nog meer bureaucraten. De veelkoppige hydra die de overheid is zal kortom ontmanteld moeten worden zodat dit monster niet blijft doorgroeien en steeds gulziger wordt, zowel wat betreft belastingen als macht. De toekomst wordt verder gecentraliseerd of verder gedecentraliseerd waarbij de supranationale organen inzetten op de eerste mogelijkheid. Wij als bevolking hebben in mijn ogen belang bij een verdere decentralisatie van macht, besluitvorming en geld. Als ik iets aan corona heb overgehouden is het dit besef. En dat is persoonlijk echt een politieke aardverschuiving (zoals mensen die me goed kennen zullen kunnen bevestigen). Ontmantel de overheid om verdere toekomstige rampspoed te voorkomen (alle oorlogen in de geschiedenis zijn ook gevoerd door overheden).
V for Valentine is voor mij met dit nieuwe gezichtspunt een baken van redelijkheid en hoop. Veel mensen die de show volgen en net als ik gedesillusioneerd uit de coronahysterie zijn gekomen beamen dit. De hosts zijn betrokken, intelligent, genuanceerd, menselijk, hebben beide een goed gevoel voor humor en larderen hun betogen met geschiedkundige kennis. Ik raad deze podcast van harte aan!
Meer Peer 